ده تا از شگفت انگیز ترین های ناهید

ناهید، دومین سیاره منظومه شمسی (بر اساس فاصله از خورشید) از جهات بسیاری عجیب و شگفت انگیز است.

10. آتشفشان های ناهید:

Credit: NASA/JPL-Caltech/ESA; image created by Ryan Ollerenshaw and Eric DeJong of the Solar System Visualization Group, JPL.

ناهید بیشتر از هر سیاره دیگری در سامانه خورشیدی ، آتشفشان دارد. دانشمندان بیش از 1600 آتشفشان در سطح این سیاره کشف کرده اند، اما احتمالا تعداد بسیاری آتشفشان دیگر نیز روی سطح این سیاره وجود دارد که برای رصد توسط ما بسیار کوچکند. به گمان دانشمندان بسیاری از این آتشفشان ها خفته اند، هر چند تعداد انگشت شماری هنوز ممکن است فعال باشند.

9. روزهایی که به اندازه سال می گذرند:

Credit: Galileo Project, JPL, NASA

یک روز در ناهید 243 روز زمینی به طول می انجامد، در حالی که هر سال این سیاره 224/7 روز زمینی طول می کشد.

8. خواهر دوقلوی زمین:

Credit: NASA

از تمام سیارات منظومه شمسی، ناهید شبیه ترین سیاره به زمین است. دو جسم سنگی تقریبا هم اندازه و با ترکیب تا حد زیادی مشابه به هم دو قلوی زمین-ناهید را می سازند. مدار ناهید نزدیک ترین مدار یک سیاره به زمین است. هر دو سیاره دارای سطحی نسبتا جوان، و هر دو دارای جو ضخیم و با ابر (با این حال، ابر های ناهید از اسید سولفوریک سمی ساخته شده است.) هستند.

7.  ناهید داغ و سوزان است:

Credit: E. De Jong et al. (JPL), MIPL, Magellan Team, NASA

از آنجا که بخش عمده ای از اتمسفر ناهید از کربن دی اکسید ساخته شده است، اثر گلخانه ای شدیدی ایجاد می کند که سطح ناهید را تا دمای 470 درجه سلسیوس داغ می کند.

سو اسمرکار (Sue Smrekar) دانشمند آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادانا می گوید: اثر گلخانه ای سطح زهره را به اندازه ی ذوب کردن سرب گرم کرده است.

6: فشار شدید:

Credit: NASA

فشار هوا در سطح ناهید بسیار شدید - در حدود 90 atm است. به عبارت دیگر فشار هوا در سطح  ناهید به اندازه فشار آب در یک کیلومتر زیر اقیانوس های زمین است.

5. گذر زهره:

Credit: Paul Hyndman

ناهید و تیر تنها سیاراتی هستند که ما میتوانیم عبور آنها را از مقابل خورشید ببینیم. گذر زهره پدیده بسیار نادری است. تقریبا در هر قرن  یک بار می توانیم گذر زهره را ثبت کنیم.

4. درخشان ترین سیاره:

Credit: P-M Heden / The World at Night

در حالی که ناهید هم اندازه زمین است و سومین سیاره کوچک منظومه شمسی محسوب می شود، نزدیکی آن به زمین باعث می شود که این سیاره درخشان ترین سیاره آسمان شب، و پس از ماه نورانی ترین جرم آسمانی باشد که در آسمان شب می درخشد.

در واقع ناهید می تواند به اندازه یک هواپیمای سرنشین دار نورانی به نظر برسد. در ژانویه 2011 این سیاره باعث شد تا خلبان یکی از  پرواز های Air Canada پس از مشاهده ناهید به خیال آن که این جسم نورانی یک هواپیماست، Emergency Dive (شیرجه اضطراری) کند، در حالی که این شی نورانی میلیون ها کیلومتر با هواپیمای Air Canada فاصله داشت.

3. رمز و راز از عهد باستان:

Credit: Giancula Masi

بابلیان باستان در 1600 سال پیش از میلاد ناهید را رصد می کردند. فیثاغورس (پیتاگوراس: Πυθαγόρας) ریاضی دان یونانی برای اولین بار کشف کرد درخشان ترین ستاره در سپیده دم و هنگام غروب در واقع یک جسم واحد یا همان ناهید هست.

2. سیاره طوفانی:

Credit: ESA/VIRTIS/INAF-IASF/Obs. de Paris-LESIA

باد و طوفان در سرتاسر ناهید با سرعت بسیار زیاد جریان دارد. سرعت فوق العاده زیادی که می تواند به 450 مایل در ساعت (724 کیلومتر بر ساعت) در لایه ابرهای میانه برسد. این باد ها از سریع ترین گردباد های زمین هم سریع تر هستند.

1. فاز های ناهید:

Credit: Hubble, STScI

از آنجا که ناهید در مداری داخل مدار زمین به دور خورشید قرار دارد، به نظر می رسد که این سیاره دارای فاز هایی مانند ماه است. زمانی که ناهید در سمت مخالف زمین است در فاز کامل خود است. اولین کسی که به این موضوع پی برد گالیله اخترشناس مشهور ایتالیایی بود.

منبع: space.com

Milky way over Paronella park

مقایسه دمای سیارات

Pinterest

بیشترین فاصله زمین از خورشید در سال 2015

امروز 6 جولای (15 تیر) 2015 در ساعت 19:41 به وقت جهانی سیاره زمین در بیشترین فاصله خود ازخورشید می رسد. با توجه به این که بیشترین فاصله زمین از خورشید، هر سال در اوایل جولای (اواسط تیر ماه) است، اما چرا هوا در نیمکره شمالی تا این اندازه گرم می شود؟

به این دلیل که مدار زمین کاملا دایره ای نیست، این سیاره (همه سیارات دارای مدار بیضوی هستند نه دایره ای) موقتا به دورترین فاصله خود از خورشید می رسد. این دورتر شدن نسبت به زمان های دیگر سال خیلی زیاد نیست، امروز ما حدود پنج میلیون کیلومتر بیشتر از شش ماه آینده از خورشید فاصله گرفتیم. این مقدار نسبت به میانگین فاصله زمین از خورشید که حدود 150 میلیون کیلومتر است، فاصله زیادی نیست.

اخترشناسان به این نقطه از مدار زمین افلاین (Aphelion) می گویند. واژه افلاین از کلمات یونانی Apo به معنی دور و Helios (خدای یونانی خورشید) گرفته شده است.

فاصله دقیق زمین و خورشید در افلاین امسال 152,093,480 کیلومتر است. در افلاین سال گذشته که 4 جولای بود، فاصله زمین تا خورشید کمی کمتر، یعنی 152,093,408 کیلومتر بود.

این تصویر تا حد زیادی اغراق آمیز است. اما به خوبی مدار زمین را به تصویر می کشد.

اما چرا هوا در نمیکره شمالی گرم است؟ زمین و خورشید همیشه در جولای (تیر ماه) در بیشترین فاصله و در ژانویه (دی ماه) در کمترین فاصله خود قرار میگیرند. ولی این پدیده هیچ ربطی به ایجاد فصول در زمین ندارد.

شیب زمین بر روی محور خود باعث ایجاد فصل ها می شود. در حال حاضر در نیمکره شمالی تابستان است، چون بخش شمالی زمین بیشتر به سمت خورشید کج می شود. در همین حال در نیمکره جنوبی، چون بخش جنوبی زمین به سمت مخالف خورشید مایل است، آنجا زمستان است.

با مایل بودن محور زمین، تابستانها دارای روز های بلند تری نسبت به زمستان هستند و خورشید بیشتر از زمستان به سطح زمین می تابد و این باعث می شود تابستان های ما گرم تر از زمستان باشد.

پنج واقعیت شگفت انگیز درباره کهکشان آندرومدا

کهکشان آندرومدا
 Image Credit NASA

در گذشته به عنوان سحابی دسته بندی شده بود. قبل از آنکه مقیاس واقعی جهان برای ما مشخص شود، مرز راه شیری، مرز جهان تصور می شد. در آن مدت کهکشان آندرومدا (M31) کمی بیش از یک تاری مبهم بود تا این که تلسکوپ های قدرتمند اوایل قرن بیستم، وجود سحابی ها و ستارگان را در این کهکشان تشخیص داد.

یک تریلیون ستاره در اینجا می توان یافت. اگر چه کهکشان راه شیری احتمالا پر جرم ترین کهکشان گروه محلی است، اما آندرومدا از لحاظ حجم رتبه اول را دارد.با توجه به مشاهدات تلسکوپ فضایی اسپیتزر، کهکشان همسایه ما دارای دو برابر تعداد ستارگان کهکشان ماست.

ده ها سیاهچاله در اینجا نهفته است. مرکز M31 خانه 26 سیاهچاله شناخته شده و نامزد تعداد زیادی سیاهچاله دیگر است که توسط رصدخانه پرتوی ایکس چاندرا، رصد شده اند. در مرکز کهکشان خودمان هم یک سیاهچاله در مرکز و دو تای دیگر به عنوان یک جفت دوتایی با جرم حدود 140 میلیون برابر خورشید وجود دارد.

آندرومدا یک کهکشان قلدر است. آندرومدا دارای کهکشان های اقماری متعددی از جمله 14 کهکشان کوتوله است. هر دو کهکشان M110 و M32 با آندرومدا برخورد داشته اند.

ما با آن برخورد می کنیم. در حالی که بیشتر کهکشان های جهان با سرعت از ما دور می شوند، اما طیف آندرومدا دارای انتقال به آبی است، یعنی این کهکشان به سمت ما حرکت می کند. هر دو کهکشان راه شیری و آندرومدا با سرعت 120 کیلومتر بر ثانیه نسبت به هم نزدیک می شوند. حدود چهار میلیارد سال بعد این دو کهکشان با هم برخورد می کنند.

کوازار

طرح هنری از یک اختروَش

هنگامي که اخترشناسان براي اولين بار در دهه 1950، براي مطالعه جهان از راديو تلسکوپها استفاده کردند، اجرام عجيب و غريبي کشف کردند که در بخش رادويي طيف مي درخشيدند، اما توسط نور مرئي قابل شناسايي نبودند. آنها اين اجرام را شبه ستارگان راديويي (Quasi-Stellar Radio Sources) ناميدند که اختصارا به آنها کوازار گفته شد.

در عرض يک دهه، اخترشناسان متوجه شدند که اين کوازار ها با سرعت فوق العاده زيادي در حال دور شدن هستند. اين سرعت از طریق انتقال به سرخ طیف آنها، از میلیارد ها سال نوری قابل تشخیص بود. تشخیص انتقال به سرخ طیف یک کوازار فراتر از قابلیت های اکثر تلسکوپ های نوری آن زمان بود تا این که در دهه 1960 کوازاری کشف شد که به یک کهکشان دور بسته شده بود.

از آن زمان به بعد هزاران کوازار کشف شد، اما اخترشناسان هیچ ایده ای درباره این که این اجرام از کجا آمده اند نداشتند. در نهایت در دهه 1980، ستاره شناسان مدل های واحدی را توسعه دادند که کوازار ها را به عنوان کهکشان های فعال می شناخت. تابش زیاد آنها ناشی از دیسک یک پارچه ای در اطراف سیاهچاله بسیار پرجرم مرکز آنهاست.

از آنجا که کهکشان ما هم دارای یک سیاهچاله مرکزی بسیار پرجرم است، این احتمال وجود دارد که در مراحلی از زندگی خود که مواد در حال سقوط به درون سیاهچاله مرکزی زیاد می شود، راه شیری هم تبدیل به یک کوازار شود، اما در زمان های دیگر مثل اکنون، سیاهچاله فعال نیست.

با تلسکوپ های قدرتمند جدید، اخترشناسان کوازار هایی را مشاهده کرده اند که جت هایی طولانی که در حال پرتاب مواد با سرعت بسیار زیاد به خارج از کهکشان هستند، داشتند. این جت ها توسط میدان مغناطیسی قدرتمند حاصل از چرخش سیاهچاله ابرپرجرم مرکزی بوجود آمده اند.

نام پارسی کوازار «اختروَش» است.

مرکز راه شیری

راه شیری در نور فروسرخ- عکس از تلسکوپ فضایی اسپیتزر
برای مشاهده در سایز اصلی روی عکس کلیک کنید.

مرکز راه شیری یک جای زیبا و هیجان انگیز است. همانند بسیاری از کهکشان های دیگر، راه شیری ما در مرکز خود یک سیاهچاله پرجرم دارد که قوس A نامیده می شود. قوس A که اختصارا Sgr A* هم نامیده میشود همیشه در تلاش است تا هر چیزی که در نزدیکی اش باشد را ببلعد. آن منطقه یک جای خوب برای شکل گیری ستارگان جدید است.

 یک سیاهچاله با چنین رد پای گرانشی تلاش می کند تا هر چه که در دسترسش باشد را در خود بکشد. این مقدار از گرانش می تواند مقدار زیادی از ماده را در یک دیسک بزرگ و گرم جذب سیاهچاله کند. این دیسک بزرگ که قرص برافزایشی نامیده می شود، بر اثر اصطکاک گاز و غبار گرم شده و از خود نور فروسرخ ساطع می کند. با نگاهی به مرکز راه شیری متوجه نور مرئی چندانی نخواهیم شد، اما تلسکوپ های رادیویی، فروسرخ و پروتوی ایکس به ما نشان می دهند که سیاهچاله ای در آنجا کمین کرده است.

از منظومه شمسی تا مرکز کهکشان 26000 سال نوری فاصله است. قطر Sgr A* هم حدود 22/5 میلیون مایل است؛ و این یعنی سیاهچاله مرکزی می تواند به راحتی در مدار عُطارد جای گیرد. Sgr A* دست کم جرمی معادل بیش از 40,000 برابر جرم خورشید دارد. با این حال تابش رادیویی این سیاهچاله می گوید که Sgr A* کمی بزرگتر است، با شعاعی به اندازه فاصله زمین تا خورشید (150 میلیون کیلومتر) و جرمی بسیار بیشتر از چهار میلارد برابر جرم خورشید.

مرکز کهکشان از دید تلسکوپ پرتوی ایکس چاندرا- در بالا خوشه پنج قلو، در وسط خوشه قوس و در پایین تصویر خوشه GC دیده می شود.

Sgr A* تنها چیزی نیست که در مرکز راه شیری یافت می شود. خوشه های ستاره ای عظیمی مانند قوس، پنج قلو و خوشه ستاره ای GC در اینجا وجود دارد. ستارگان این خوشه ها در بخش پرتوی ایکس طیف بسیار درخشانند، سطح آنها با باد های ستاره ای ساطع شده از همسایگانشان برخورد می کند. خوشه ها با کوبیدن به ابر های گاز مولکولی منجر به انتشار پرتوی ایکس می شوند. 

آیا ستاره قطبی حرکت می کند؟

جدی و ستارگان دور قطبی که هیچگاه غروب نمی کنند. مرکز دایره ها قطب شمال است.

ستاره قطبی یا جُدَی ستاره ای است که همیشه در قطب شمال سماوی قرار دارد و هیچگاه غروب نمی کند. به همین دلیل همیشه میتوان از این ستاره به عنوان راهنمای شمال استفاده کرد.

اما ستاره قطبی حرکت می کند. اگر بایک دوربین در مدت طولانی از ستاره قطبی عکس بگیرید، متوجه می شوید که چرخش این ستاره به دور قطب شمال سماوی دایره کوچکی تشکیل می دهد. برای کامل شدن این دایره باید به مدت یک شبانه روز منتظر باشید (که البته در روز هم عکاسی از ستارگان غیر ممکن است.). دلیل این اتفاق این است که ستاره قطبی حدود سه چهارم درجه با قطب شمال سماوی فاصله دارد.

اکنون ما این ستاره را به عنوان ستاره شمال می شناسیم. اما همیشه اینچنین نبوده است.

حرکت تقدیمی زمین همانند حرکت تقدیمی این ژیروسکوپ است.

زمین حرکتی به نام حرکت تقدیمی دارد که دارای دوره ای 26000 ساله است. حرکت تقدیمی زمین را با یک دایره فرضی که بخشی از آن از روی قطب شمال سماوی میگذرد نشان می دهند. هزاران سال پیش زمانی که اهرام مصر سر از خاک بیرون می آوردند، ستاره قطبی، یک ستاره کم نور به نام ثعبان بود که در صورت فلکی اژدها قرار داشت. دوازده هزار سال بعد هم ستاره وگا در صورت فلکی شلیاق ستاره قطبی خواهد شد که یک ستاره آبی-سفید بسیار درخشان تر از ستاره قطبی فعلی است.

دایره فرضی که حرکت تقدیمی زمین و ستارگان قطبی را نشان می دهد.

ستاره قطبی هم مانند هر ستاره دیگری در داخل کهکشان، در حال چرخش به دور مرکز کهکشان است. همه ستارگانی که می بینیم با سرعت بسیار زیادی در حال حرکتند، اما این سرعت زیاد در مقیاس کیهانی برای عمر کوتاه ما قابل احساس نیست. شاید زمانی که انسان جاودانه شد بتواند با چشم خود تغییر صورت های فلکی و جا به جایی ستارگان را ببیند.

چرا به جای روبات، انسان به فضا میفرستند، در حالی که روبات هزینه کمتری دارد؟

روبات ها، مانند مریخ نورد کنجکاوی، برای ماموریت هایی که نیاز به اندازه گیری های دقیق و مکرر یا مانور دادن و همچنین ماموریت هایی که نیاز به زمان قابل توجهی دارند، بسیار مناسب هستند. اما انسان در ماموریت هایی که نیاز به تصمیم گیری و تنظیم ثابت و مداخله دانشمندان دارد، بسیار مناسب تر است.

ارسال روبات و انسان به فضا (با هم) یک تلاش ارزشمند است. ما میتوانیم اطلاعات زیادی از هر دوی آنها کسب کنیم، که در آینده ما را در فرا تر فرستادن انسان به فضا یاری دهند. 

پنج نکته درباره سرس

سرس تقریبا به اندازه فرانسه است. در میان سیارک های کمبربند سیارکی (البته سرس دیگر سیاره کوتوله محسوب میشود) سرس از همه بزرگ تر است. با قطر متوسط حدود 950 کیلومتر به سادگی میتواند کل فرانسه را بپوشاند.

حیات عملا میتواند در سرس وجود داشته باشد. با کشف آب در سرس، حدس و گمان هایی مبنی بر این که ممکن است حیات روی این سیاره کوتوله وجود داشته باشد زده شد. با این حال نامزد های بهتری برای حیات وجود دارند. مانند مریخ و قمرهایی که به دور مشتری و زحل میگردند.

سطح کاملا گرم است. حداقل در مقایسه با فضای اطراف سطح سرس کاملا گرم است. سطح سرس در گرم ترین حال -38 درجه سلسیوس دما دارد.

سرس یک سوم از کمبربند سیارکی است. سرس عظیم ترین جرم کربند سیارکی است که یک سوم از جرم کمربند سیارکی را تشکیل میدهد. سنگی پوشیده از بستری از یخ که 900 میلیون تریلیون تن جرم دارد یعنی تقریبا سه برابر همسایه خود وستا.

اخترشناسان فکر میکردند که سرس یک سیاره است. نزدیک به پنجاه سال نخستی که در ژانویه 1801 کشف شد، آنها تصور می کردند که سرس همان سیاره ی فضای خالی بین مشتری و مریخ است.

کرم چاله

کرم چاله (Wormhole) یک مسیر فرضی در فضا زمان که ممکن است کلید میانبری برای سفر های فضایی طولانی به سراسر جهان باشد. ایده کرم چاله ها توسط تئوری نسبیت انیشتن به طور کلی پیش بینی شده است. همچنین این مفاهیم نظری نظری کرم چاله ها خطرات ناشی از فروپاشی سریع، تابش زیاد و برهم کنش خطرناک با مواد بیگانه را ارائه می دهد.

مدل تاشوی کرمچاله که ارتباط دو نقطه در فضا زمان را توضیح میدهد.

Image Credit: edobric, Shutterstock

نظریه کرم چاله ها

در سال 1935، آلبرت انیشتن، مشهور ترین دانشمند زمان و ناتان روزن (Nathan Rosen) با استفاده از تئوری نسبیت عام پیشنهاد وجود نوعی پل در فضا زمان را دادند. این راه به پل انیشتن-روزن یا کرمچاله مشهور شد، که دو نقطه متفاوت در فضا-زمان را مانند یک میانبر به هم متصل می کند. کرم چاله شامل دو دهانه و یک تونل است که دو دهانه را به هم متصل می کند. به احتمال بسیار زیاد دهانه ها باید شبه کره باشند، اما ممکن است به سورت کشیده و صاف هم باشند. نظریه معروف نسبیت عام انیشتن از نظر ریاضی وجود کرم چاله ها را پیش بینی کرده است، اما هیچ کدام از آنها کشف، یا وجود آنها تشخیص داده نشده است. جرم منفی کرم چاله ممکن است از راه تاثیر آن بر نور تشخیص داده شود.

سفر از طریق کرم چاله ها

سفر از طریق کرم چاله ها به سادگی آنچه که در فیلم ها علمی تخیلی می بینیم نیست. اولین مشکل این سفر ها اندازه است. به نظر می رسد کرم چاله های باستانی در اندازه های میکروسکوپی 10^-33 (ده به توان منفی سی و سه) متر باشند. با این حال احتمال دارد که برخی از آنها در شرایط خاص مجبور به تغییر اندازه شده باشند.

مشکل دیگر ثبات کرم چاله هاست. پژوهش های جدید نشان می دهند که یک کرم چاله شامل مواد اگزوتیک ممکن است برای مدت زمان طولانی باز بماند و شما داخل آن گیر کنید.

ماده اگزوتیک، همان ماده تاریک و یا ضد ماده نیست و دارای چگالی انرژی منفی زیاد (این انرژی منفی با انرژی منفی موهوم و متافیزیکی خیلی متفاوت است.) و فشار منفی عظیمی است.

کرم چاله ها ممکن است دو نقطه متفاوت از همین جهان را به هم پیوند دهند و یا حتی دو جهان متفاوت را به هم متصل کنند. برخی محققان معتقند که به وسیله یک کرم چاله باز میتوان در زمان هم سفر کرد. اما استیون هاوکینگ ادعا می کند که چنین چیزی محتمل نیست.

تکنولوژی کنونی ما قادر به کشف و استفاده از کرم چاله ها نیست. با این وجود دانشمندان نسبت به استفاده از کرم چاله ها در آینده خوشبین هستند. فناوری انسان در نهایت قادر به کار کردن با این تونل های شگفت انگیز خواهد بود. 

آیا ممکن است در مریخ اینترنت داشته باشیم؟

با سرور ها و کامپیوتر های کافی که به مریخ برده می شوند، مسلما می توانیم یک شبکه اینترانت داخلی در آنجا داشته باشیم. با این حال دسترسی به شبکه اینترنتی که ما در زمین استفاده می کنیم بحث دیگری است.

ساکنان مریخ قادر خواهند بود به طور منظم با زمین ارتباط برقرار کنند. با این حال، نسخه اینترنت مریخی دائم به روز رسانی می شود. بنا بر این شما می توانید از موتور های جستوجو استفاده کنید، ولی با توجه به فاصله مریخ تا زمین، هر جستوجو حدود نیم ساعت وقت شما را می گیرد تا نتایج را برایتان بیاورد.

آسمان در خرداد

تئوری جهان های موازی

چند جهانی یک نظریه است که می گوید جهان ما تنها جهان موجود نیست و جهان های دیگری موازی با جهان ما وجود دارند. اما همه فیزیکدانان به وجود جهان های موازی اعتقاد ندارند. تعداد کمی از فیزیکدانان هم معتقدند که ارتباط با جهان های موازی غیرممکن نیست.

نوع 1: اگر شما به اندازه کافی دور شوید، باز هم به خانه اول بر میگردید.

ایده نوع یک جهان های موازی با استفاده از قوانین احتمالات می گوید که جهان آنقدر بزرگ است که مطمئنا در جایی دیگر سیاره ای دقیقا مشابه با زمین وجود دارد. در واقع این ایده می گوید که جهان نامتناهی است با بی شمار سیاره که شرایط برخی از آنها دقیقا با زمین یکسان است و کسانی در آنها زندگی می کنند که کپی شما هستند.

ما این جهان ها را نمی بینیم چرا که محدوده قابل مشاهده توسط ما به اندازه عمر کیهان است، یعنی ما فقط میتوانیم کره ای به شعاع 14 میلیارد سال نوری و به مرکز زمین را رصد کنیم. خارج از این کره که به حجم هابل مشهور است نوری به ما نمی رسد به این دلیل که جهان در 14 میلیارد سال پیش به وجود آمد و نور رسیده به ما نمی تواند بیشتر از این مقدار عمر داشته باشد تا به چشم ما برسد.

وجود جهان موازی نوع 1 با استفاده از احتمالات پیش بینی شده است. هر چند احتمال وجود چنین جهان هایی خیلی کم است، اما غیر ممکن نیست.

نوع 2: اگر به اندازه کافی دور شوید، به سرزمین عجایب می افتید!

بیرون از مرز های جهان ما، یعنی جایی جهان ما با سرعتی بیشتر از سرعت نور در حال انبساط است؛ حد فاصل میان جهان ما و جهان های موازی وجود دارد. از آنجایی که جهان ما با سرعتی بیشتر از سرعت نور در حال انبساط است، جهان های موازی سطح 2 کاملا غیرقابل دسترس هستند.

دو تئوری به ما دلایلی می دهند که وجود جهان های موازی نوع 2 را برای ما باورپذیر میکنند:انبساط همیشگی و تئوری اکپیروتیک (Ekpyrotic)

نظریه انبساط همیشگی به ما میگوید که نواسانات کوانتومی در انرژی خلاء جهان اولیه باعث شد که حباب های کیهانی (که یکی از آنها جهان ماست با میلیارد ها کهکشانش!) ایجاد شوند و دائم در حال انبساط باشند. نتایج انبساط ابدی میگوید که وقتی انبساط آغاز می شود نه فقط یک جهان بلکه بیشمار جهان تولید می شود.

در حال حاضر تنها مدل غیرانبساطی معتبر، اکپیروتیک است که به اندازه ای جدید است که هنوز بسیار نظری است.

تصویر نظریه اکپیروتیک اینگونه است که اگر جهان توسط برخورد دو Brane بوجود آمده باشد، پس Braneها در محل های مختلفی با هم برخورد کرده اند. تصور کنید یک ورق کاغذ به سطح یک تخت برخورد می کند، آیا این صفحه در یک نقطه با سطح تخت در تماس است؟ خیر، در بیشمار نقطه!! اگر Brane ها نقطه باشند پس جهان در چندین محل مختلف بوجود آمده است.


نوع 3: اگر شما همانجایی که هستید بایستید، با خودتان مواجه می شوید.

سطح 3 جهان های موازی نتیجه تفسیر جهان های زیاد (MWI) فیزیک کوانتوم است. هنگامی که یک طرفدار داستان های علمی تخیلی به جهان های موازی فکر می کند، احتمالا به همین جهان های موازی سطح 3 فکر می کند.

نوع سوم جهان های موازی از انواع دیگر جهان های موازی متفاوت است، چرا که این جهان ها در همین فضا و زمان خودمان در جریانند، اما باز هم هیچ راهی برای دسترسی به این جهان ها وجود ندارد. (فرض کنیم) شما تا به حال با هیچکدام از جهان های موازی سطح 1 و 2 تماسی ندارید، اما همیشه در حال تماس با جهان های موازی سطح سه هستید. هر تصمیمی که در زدگی خود میگیرید این جهان های موازی از هم فاصله خواهند گرفت چون ممکن است خود شما در جهان موازی دیگری خلاف این تصمیم را بگیرد. و همه این خود شماها از یکدیگر بی خبرند.

از همه سطوح جهان های موازی، جهان های موازی نوع 3 از همه کمتر با نظریه ریسمان ها ارتباط دارد.


نوع 4: جایی در رنگین کمان، یک سرزمین جادویی وجود دارد

سطح چهار جهان های موازی عجیب ترین و بحث برانگیز ترین سطح از بین تمام سطوح جهان های موازی است، چرا که احتمال وجود آن فقط از روی قوانین ریاضی است. به طور خلاصه هر چه که توسط ریاضی اثبات شود، واقعا وجود دارد.

باد خورشیدی

برخورد بادهای خورشیدی با میدان مغناطیسی زمین
میدان مغناطیسی زمین به عنوان سپر محافظ رفتار میکند.

باد های خورشیدی با سرعت حدود 400 کیلومتر بر ثانیه (1,440,000 کیلومتر بر ساعت) در همه جهات از خورشید ساطع می شوند. منبع تاج خورشیدی تاج داغ خورشید است که دمای آن تا حدی زیاد است که گرانش خورشید نمی تواند آن را نگه دارد.

تصویر زیبایی از شفق های قطبی
برای مشاهده عکس در سایز اصلی اینجا کلیک کنید.

باد خورشیدی با این که همیشه در حال وزیدن است اما همیشه یکسان نیست، گاهی اوقات شدت زیاد بادهای خورشیدی باعث قطع برق و اختلال در سیستم های ارتباطی بر روی زمین میشود. همین باد های خورشیدی در برخورد با سطوح فوقانی جو زمین باعث ایجاد نور های زیبایی (شفق های قطبی) می شود که شب های قطبی زمین را روشن می کنند.

باد های خورشیدی معمولا از جنس پروتون، الکترون و ذرات آلفا (هسته هلیوم) هستند.

چرا سیارات دارای رنگ های مختلفی هستند، در صورتی که همه آنها در یک زمان شکل گرفته اند؟

رنگ یک سیاره به جنس سطح و اتمسفر آن بستگی دارد که چگونه نور را بازتاب می کنند. مثلا عُطارد عملا هیچ جو و اتمسفری ندارد و نور مستقیما از سطح آن بازتاب می شود (درست عین ماه خودمان). یا مشتری که دارای اتمسفری حاوی هیدروژن، هلیوم و مقدار کمی آب و بلور های یخ و آمونیاک (به اضافه سایر عناصر) است که این ابر های سفید، قهوه ای، نارنجی و قرمز را ایجاد می کنند.

تشکیل سیاره یک فرایند پیچیده است. در آن زمان عناصر سبک تر توسط باد های قوی خورشیدی به بیرون دمیده شدند و همین باعث شد که ترکیبات شیمیایی هر سیاره با سیاره بعدی متفاوت باشید.

دانلود فیلم The Theory Of Everything

زندگی نامه استیون هاوکینگ

دانلود از سرور های کویرموزیک

زیرنویس فارسی

امیدوارم از دیدن این فیلم لذت ببرید...

بارش شهابی

بارش شهابی به دوره کوتاهی از سال گفته می شود که در آن مقدار برخورد شهابها با جو زمین بیشتر از بقیه روز های سال است و به طور متناوب در روز  های خاصی از سال اتفاق می افتد. اگر خط هر شهاب را امتداد دهیم اکثر خطوط در یک نقطه یکدیگر را قطع می کنند که آن نقطه کانون بارش نامیده میشود. نام بارش شهابی هم بر اساس محل قرار گیری کانون آن بارش است. به عنوان مثال کانون بارش شهابی برساوشی در صورت فلکی برساوش قرار دارد.  اگر چه مسیر شهابها با مدار زمین موازی است اما به نظر میرسد آنها از نقطه خاصی (کانون بارش) می آیند.

بارش اسدی در سال 1998 - عکاس: Juraj Toth درModra Observatory.

بارش شهابی زمانی رخ میدهد که زمین در مدار خود از منطقه ای گذر کند که در آنجا غلظت خرده سنگ ها و ذرات باقی ممانده از عبور دنباله دار ها بیشتر از حد معمول باشد. اغلب شهابها کوچکتر از یک دانه شن هستند، بنابراین هیچگاه با زمین برخورد نمی کنند چون در اثر اصطکاک با جو زمین از هم می پاشند و از خود ردی نورانی به جای میگذارند. باران شهاب سنگ شدید و غیر معمول طغیان شهابی یا طوفان شهابی نامیده می شود که در آن ممکن از بیش از هزار شهاب در ساعت دیده شود.

بارش شهابی فقط مختص زمین نیست، در هر جرمی در منظومه شمسی ممکن است شهاب باران اتفاق بیافتد، اگرچه بارش های دیگر سیارات با زمین تفاوت هایی دارد. مریخ یکی از سیاراتی است که در آن بارش شهابی ثبت شده است.

گروه واتساپ کیانجوم

بحث های جالب نجومی در گروه واتساپ کیانجوم!! برای اولین بار

برای عضویت به شماره 09351425913 (در واتساپ) پیام بدهید.

اگر زمین مکعب بود چه می شد؟

همه سیارات منظومه شمسی کروی هستند. در واقع هر جسمی که به طور قابل توجهی بزرگ و پر جرم باشد، نیروی گرانش آن را مجبور میکند تا شکل کروی به خود بگیرد.

با این حال فرض کنیم زمین به جای کروی شکل بودن، یک مکعب عظیم الجثه می بود. در این صورت باز هم مرکز گرانش زمین در مرکز مکعب قرار خواهد داشت. در نتیجه تمام آب به سمت مرکز کشیده می شود و لبه های زمین فقط سنگ های خشک و بدون جو باقی می ماند. در مرکز هر یال هم اقیانوس بزرگی قرار میگرفت و چون در لبه ها آب و جو وجود ندارد پس اکوسیستم و آب و هوای هر یال با بقیه مناطق متفاوت می بود.