SN1006 باقی مانده ابرنواختری است که حدود هزار سال پیش در زمین دیده شد. انفجار این ابرنواختر در 1 می 1006 میلادی (10 اردیبهش 385 خورشیدی) دیده شد. این انفجار به مراتب از زهره روشن تر و در طول روز نیز قابل مشاهده بود. اخترشناسان چینی، ژاپنی، اروپایی و تازی این پدیده شگفت انگیز را ثبت کردند. با آغاز عصر فضا در سال 1960 میلادی (1340 خورشیدی) دانشمندان موفق شدند که ابزار ها و آشکارساز های خود را بالاتر از جو زمین به کار گیرند. یکی از طول موج هایی که در جو زمین متوقف میشوند، اشعه ایکس است. SN1006 یکی از کم نورترین منابع اشعه ایکس تشخیص داده شده توسط اولین نسل از تلسکوپ های اشعه ایکس است.
این تصویر جدید از SN1006 از رصدخانه اشعه ایکس چاندرای ناسا است که این جرم آسمانی را با جزئیات عالی نشان میدهد.
این تصویر جدید چاندرا اطلاعات جدید درباره طبیعت SN1006 که یک باقی مانده ابرنو اختر از نوع Ia است را فراهم می کند. این نوع از ابرنواختر ها زمانی که جرم زیادی از یک ستاره پیر و بزرگ به سمت یک کوتوله سفید سرازیر میشود، یا زمانی که دو کوتوله سفید با هم ادغام و منفجر شوند، به وجود می آیند. آشنایی با این نوع ابرنواختر ها برای اخترشناسان از این جهت مهم است که در کهکشان های دوردست به عنوان راهی برای سنجش انبساط جهان است.
تصویر جدید SN1006 نشان دهنده یک نقشه فضایی دقیق از خارج شدن مواد ستاره ای در یک انفجار ابرنواختری از نوع Ia است. محققان با بررسی عناصر باقی مانده مانند سیلیکون، اکسیژن و منیزیم قادر خواهند بود، به چگونگی ستاره قبل از انفجار و لایه های خارج شده از ستاره پاسخ دهند.
